روزی من پرواز کردم

روزی من پرواز کردم در آسمان آبی میان ابر سفید کنار خورشید زرد ، آبی و سفید و زرد هر کدام ترانه تنهائی خواندند کنار ابر نشستم نگاهی کرد و به من گفت : کاش می تونستم روی زمین قدم بزنم خسته شدم از شناور بودن ، خسته شدم از این رنگ آبی و خورشید زرد ، نگاهش کردم نگاهم کرد چیزی برای گفتن نداشتم ! ابر می خواهد قدم بزند و من می خواهم پرواز کنم و حال خورشید زرد آرزوی ما را برآورده کرد آز آن روز مانند ابر در آسمان آبی پرواز کردم و ابر سفید را می دیدم که بجای من در زمین زندگی می کرد سالها گذشت و من احساس تنهائی نکردم زمین خشک شده بود تا اینکه یک روز دلم برای شاخه گلی تنگ شد آنقدر گریه کردم تا محو شدم سپس مردم و زمین دوباره از اشک یک تنهای دیگر جون گرفت.

نویسنده : بهزاد منفرد